اچو ته پيار ڪندڙ جوڙن کي گلن جون گفٽو ڏيون
February 14, 2017 at 7:54 amعبدالجبار ميمڻ
فيبروري جو ڏهاڙو سڄي دنيا ۾ محبتن جي عالمي ڏهاڙي طور ملهايو ويندو آهي، ان ڏينهن تي عاشقن پنهنجي محبوبن کي محبت جا گل آڇيندا آهن ۽ پنهنجون جوانيون پرين لاءِ ارپي ڇڏيندا آهن گڏ رهڻ جا وڇن واعدا ڪري سڄو جيون گڏ نڀائڻ جا ازم ورجائيندا آهن، ان جو مقصد اهو هوندو آهي، ته ويلنٽائين ڊي تي رنجشون وساري محبتون ورهائجن ۽ پيار جي دشمن کي شڪسست ڇو ته نفانفسي جهڙي ڌجالي دور م اسان کان خوشيون، مرڪون ٽهڪ محبتون زوري رسائي ڇنائي الوداع ڪنديون وڃن ٿيون، پر اڄ جي هن جديد دور ۾ سڀ نفرتون وساري اڄ اسان هڪ ٻئي کان جدا ناهيون هميشن محبت جو اظهار لکيل ڪري سگهون ٿا، ۽ محبتي ماڻهن کي شڪست ناهي ايندي، نفرتون ختم ڪري هميشه لاءِ هڪ ي وڃبو، هڪٻئي کي جيون ارپي چڏبو، ڇو ته نه نفرتون ئي ايٽم بم کان وڌيڪ خطرناڪ آهن، ڇو ته محبت کانسواءِ دنيا خالي کوکو آهي، اسان جي سماج ۾ پيار سان سلهاڙيل جوڙو هڪ ئي کي گلن جا تحفا، عيد ڪارڊ، خط، ميسيج جي پرفيوم ۽ ٻيون کوڙ ساريون پيار ڀريون گفٽون موڪليندا آهيون، هن حسين ڪائنات جي انتهائي ۽ اهم اڄوڪي ڏينهن تي پيار ڪندڙ ڪيترائي اهڙا جوڙا به موجود هوندا جيڪي پنهنجي پرين کي چاهيندي به ظاهري طور ڪجهه ڏئي ناهن سگهندا، ڇو ته سماجي ته سماجي طرف ڊگهين ديوارن توڙي رڪاوٽن سب خواهشن جي باوجود به اهي پيار ڪندڙ جوڙآ ملي ناهن سگهندا، خاص ڪري اسان جي سماج ۾ ائين ٿيندو رهيو آهي جڏهن ته محبت عظيم رشتو آهي ۽ عشق جو تلق حسن سان آهي، پر حسن جي ڪا به وضاحت نه ٿي ڪري سگهجي،ته حسن عشق کي ۽ عشق کي دريافت ڪري ٿو، ڪائنات جي تخليق جو سڀ عشق آهي، جئين انسان جن پرست توڙي پيار جو پوڄاري آهي، تنهن ڪري سونهن ڏانهن سندس ڇڪجڻ به فطري عمل آهي، ناڪاره رستن جو اسان جي سماج ۾ عشق ناڪاره رستن رسمن جي ور چڙهي ويو آهي، ۽ پيار ڪندڙن کي غيرت جو نالو ڏئي هميشه ڪارو ڪاري جو الزام مڙهي تشدد ذريعي ڌار ڪيو ويو آهي، پوءِ اهي دليون يا نه ڪاري قرار ڏنل مڙهه مقام ۾ پيل آهن، يا ته ڀور ڀور دلڙيون کڻي جئين جا وس ڪري رهيون آهن، دلڙيون ته سڏبيون ئي پاڳل آهن، پيار ڪندڙ محبت پائڻ لاءِ درن جي ڌڪا کائيندا وتندا آهن ۽ سوين عاشق پنهنجي پرين سان ملي ناهن سگهندا، مجنون ليلا، هير راجهو، مومل راڻو، عمر ماروي، سسئي پنهون، نوري ڄام تماڇي، ليلا چنيسر، سهڻي ميهار، اهي ماڻهو آهن، جيڪي حقيقي عشق جا عملبدار سڏبا وڃن ٿا ۽ اهي ڪردار هميشه تاريخ بڻجي چڪا آهن، عشق ۾ پرين پرين جا جوڙا ايترا زخم رسائيندا آهن، جو ان جو ڪاٿو لڳائي نه ٿو سگهجي، انسان سورز ريتون رسمون، ڪا به اهميت نه ٿيون رکن اتي هر ڪو آزاد آهي، هر ڪو پنهنجي زندگي پوري آزادي سان گزاري سگهي ٿو، اتي شايد ٻين ڪمن ۾ ڀلي کڻي فراڊ ٿيندا هجن، پر جڏهن محبت جي ڳالهه اچي ٿي ته پوءِ ٻن دلين جي وچ ۾ ڪو به فراڊ نٿو رهي سگهي، باقي ته قصوئي الٽو لڳو پيو آهي، عشق ۾ سدائين سک گهٽ ۽ درد وڌيڪ آهن، عشق ماڻهن کي صحيح ۽ غلط راهه جي پرک ڏئي ٿو، عشق ۾ ماڻهو پنهنجي راس ٿئي ٿو، عاشق جي دل ڄڻ ٽامي جي ٺهيل هوندي آهي، جو معشوق جا زخم اکين تي رکندو ۽ ٻيو سهندو آهي، محبوب جا ڏنل درد اکين تي رکي انهن جي آجيان ڪندو آهي، ۽ عشق انڌو آهي، جيڪو ڪڏهن به نقصا نه سوچيندو آهي، جڏهن ته اڻ ڌٺي عشق ڪرڻ وارا ڪامياب ٿيندا آهن، ۽ سڄو عاشق صرف پنهنجي پرين جي ادائن جو ديوانو هوندو آهي، جيئن لطيف سرڪار چوي ٿو ته
اچو ته ويلنٽائين ڊي ملهايون
غلام محمد ڀٽي
ويلنٽائين ڊي ملهايون ڏينهن
وچن واعدا نڀايون اڄ نينهن
پيارن جوڙن کي گفٽون ڏيون
گڏجي وري انهن کي لفٽون ڏيون
پيار محبت سلامت رهي جيئن
ويلنٽائين ڊي ملهايون ڏينهن
بي وفائن سان وفائون ڪيون سي
پرين سان ڪيڏيون سچايون ڪيون سين
محبت سان اڏي مينار وسايون مينهن
ويلنٽائين ڊي ملهايون ڏينهن
جداين ۾ جيڪي جوڙا هوندا
اکين انهن ۾گوڙها هوندا
هي مزو محبت ۾ ناهي رهون ڪيئن
ويلنٽائين ڊي ملهايون ڏينهن
ڪيڏا توهان سان ڏور رهون ٿا
دلبر پوءِ درد سهون ٿا
گڏ گڏ ڇو نٿو تون رهين
ويلنٽائين ڊي ملهايون ڏينهن
موبائل تنهنجي مسيج ايندو
درد اسان جو گهٽ ويندو دعا آهي
خوش رهي سدا ٿيئن پيار
محبت سان دنيا وڌي آ
جيڪو نه مڄي سو ته سفا ردي آ
گل ڦل سرها نچن پيا تڌهئين
ويلنٽائين ڊي ملهايون ڏينهن
ڀٽي پيار کي اڄ ورجايون
پنهنجن پيارن رٺلن کي پرچايون
جيئن مزو سدائين رهندو اچي ايئن
اڃا تو منجهان ڪک ڇني رت نڪري
منهن ۾ مجبوب جا ڪئين جيئندي گهاءُ
سوتو ڪڄاڙيا سڪهڻ جون سڌون ڪرين
يا
محبت پائي من ۾ انڊا روڙيا جن
تن جو صرافن اڻ توريو ئي اگهمايو
ا
سپت ڀريا سمرين ڪوپت ڪين ڪريون
ٿورڙي گهڻي ڏينهن لاءَ ماڻهو وڃن مريو
تيسي قرب ڪريون جيسي جيئرا آهيو هن جوءَ ۾
جڏهن ته محبت قدرت اهڙو ته مٺاس پيدا ڪيو آهي، ۽ ان جي محبت سب اڄ به سڄي دنيا ۾عاشقن معشوقن جا ميڙا متل آهن، اڄ گلن توڙي گفٽ ڏيڻ جا سلسلا جاري آهن،
جيئين لطيف سرڪار چوي ٿو ته
ڪنو پاڙو پاتال ۾ ڀوئنر ڀري آڪاش
ٻني سنڌي ڳالهڙي رازق آنڌي راس
تنهن عشق کي آ شاباس جنهن محبت ميڙيا
اي پيپر
